Συντριπτική επικράτηση του ΟΧΙ με 61,3% έναντι 38,7 του ΝΑΙ. Κανένας Εμφύλιος (ακόμα) γιατί είμαστε(;) ένας.
Τις τελευταίες 24 ώρες όμως κατάλαβα πολλά, για το τι κρύβεται πίσω από κάθε χαμόγελο, σκούντημα, φιλικό χτύπημα στη πλάτη και συμβουλή.
Ένα προσωπείο “κανονικότητας” του Έλληνα μικροαστού που στριμωγμένος στο καβούκι που τον άφησαν να ζει, φοβάται. Φοβάται να ζήσει, να αντιμιλήσει, να διεκδικήσει, να αντιπαρατεθεί, να προβάλει τη θέση του, τη σκέψη του, τις ιδέες του, τα όχι του. Και εγώ το κάνω αυτό όταν δεν θέλω να χαλάσω τη μέρα μου, σπάνια αλλά το κάνω.
Έχουν καταφέρει να μας μοιράσουν στο παρελθόν, στο DNA μας έχει αποτυπωθεί αυτό και δύσκολα θα χαθεί. Χρειάζεται προσπάθεια, αυτοθυσία, περιορισμός εγωισμού και προσπάθεια συλλογικού στόχου. Δύσκολο για τον Έλληνα του 2015, αυτόν που έχει βολευτεί στην κανονικότητα της συνηθισμένης αφαίμαξης απ’όποιον εγκαθιστούσαν οι προηγούμενοι κυβερνώντες-δοσίλογοι της Ιστορίας. Σιγά σιγά αφήνουν τις “προεδρικές θέσεις” τους, (Βενιζέλος – Παπανδρέου – Σαμαράς – Καραμανλής – Σημίτης – Μητσοτάκης) καθώς και οι υπάλληλοι που είχαν εγκαταστήσει ως Πρωθυπουργούς στα πρώτα μνημόνια. Ευκαιρία για Ειδικό Δικαστήριο και δίκη για Εγκλήματα κατα ζωής εν καιρώ ειρήνης ίσως; Θα δείξει.
Πολλοί φίλοι μου φοβήθηκαν και ακόμα φοβούνται. Δεν τους κατηγορώ, συμμερίζομαι το φόβο τους, έχουν πολλά να χάσουν. Κάποιοι έχουν παιδιά και ως “δικαιολογία” ίσως τις περισσότερες φορές, τα βάζουν μπροστά σε οποιαδήποτε “δύσκολη ώρα” ως ασπίδα. Ψέμα, αδικαιολόγητο και κατακριτέο από άλλους που δεν έχουν παιδιά από επιλογή ή από αντίσταση του “πρέπει” των οικογενειών ή των παραδόσεων της κοινωνίας. Κάποιες φορές το να κάνεις παιδί/α ντε και καλά ίσως είναι άκρως εγωιστικό. Αυτοσυμπλήρωση, συνδετικός κρίκος μεταξύ των 2 που απαρτίζουν την οικογένεια πριν από την απόκτηση ενός παιδιού. Στο βάθος του μυαλού τους δεν είναι η προστασία των παιδιών τους, είναι η προστασία του εαυτού τους και το βόλεμα. Αν όπως στην περίπτωση του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 σκεφτόταν ΜΟΝΟ τα παιδιά τους και όχι την πάρτη τους, θα έλεγαν και αυτοί ΟΧΙ, τόσο δυνατά που θα ακουγόταν από το φεγγάρι.
Να είναι καλά η προπαγάνδα των Ιδιωτικών Τηλεοπτικών/Ραδιοφωνικών Σταθμών και κάποιων ιστοσελίδων που έδιναν “πόνο” ή αλλιώς “σοκ και δέος” στο τι κακό θα επέλθει όταν και αν βγεί το ΟΧΙ ως επικρατέστερο. Οι ΝΑΙοφιλελέδες του παρακράτους, οι κομιστές, οι μαριονέτες του συστήματος που καλά κρατεί ακόμα. Οι “πετυχημένοι” της showbiz στο εγχώριο προϊόν και στο εξωτερικό που σαν πυροτεχνήματα εμφανίζονται και εξαφανίζονται όταν έχουν να βγάλουν την υποχρέωση στα αφεντικά τους. Όλοι αυτοί που είναι τα μικρά και μεγάλα γρανάζια του μηχανισμού υποταγής του/των λαού/ων, έκαναν αυτό το 38,7 να επιλέξει συνειδητά το ΝΑΙ. Το ΝΑΙ σε όλα, η ετυμηγορία που αν επικρατούσε, σήμερα θα είχαμε στον γαλάζιο ουρανό μια ταφόπλακα που θα έπεφτε αργά και επώδυνα πάνω σε όλους μας.
Σε ένα ιδανικό κράτος, σήμερα θα ξεκινούσε δικαστική διαδικασία για κλείσιμο σταθμών και φυλάκιση των αφεντικών τους. Θα σκίζαμε συμβόλαια από διαγωνισμούς ραδιοσυχνοτήτων με κλειστή (στρατηγικής σημασίας) ΕΡΤ. Θα είχαμε κλειστή την “κλικ κλικ και έχεις τέλεια ψηφιακή εικόνα”. Θα είχαμε επιστροφή στο “αναλογικό σήμα” έως της ανάληψης της ανοιχτής πια ΕΡΤ έπειτα από 2 χρόνια. Θα είχαμε λιγότερη προπαγάνδα αν το ΕΣΡ δούλευε όπως πρέπει, αν η ΕΕΤΤ έκλεινε τα sites που ακόμα και σήμερα τρομάζουν τη κοινή γνώμη. Θα είχαμε μια πολύ πιο όμορφη μέρα και άλλη ώθηση για ένα restart.
Παιδεία, δικαιοσύνη και μεθοδικότητα για την εγκατάσταση ξανά των αυτονόητων μας χρειάζεται, αλλά που…
Νεοέλληνας ρε φίλε, σταμάτησε να εργάζεται με τα χέρια, να πιάνει και να σπάει τη πέτρα από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Τότε που ο Αντωνάκης άνοιξε τα σύνορα και οι εργατικοί και μάστορες Αλβανοί ήρθαν και συμπλήρωσαν το κενό της ανεργίας. Τότε ο Έλληνας σταμάτησε να δουλεύει, σταμάτησε να καλλιεργεί τη γη του, για όλα αυτά είχαν και από έναν “αλβανό”. Ναι, ένα λαό τον είχαν ονομάσει/κατηγοριοποιήσει ως εργαλείο. 20 χρόνια τώρα αυτά τα εργαλεία έχουν στηρίξει τα Ασφαλιστικά Ταμεία, έχουν κάνει περιουσίες, έχουν σπουδάσει, έχουν βγάλει χρήμα έξω και έχουν μεγαλουργήσει στη χώρα τους. Μπράβο τους, αυτό έκαναν και οι Έλληνες μερικές δεκαετίες πριν, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα. Τότε, στο τέλος της δεκαετίας του ’90 ο Σημίτης προέτρεπε τον κάθε αστό-μικροαστό-χωριάτη που δεν είχε ιδέα από Μαθηματικά, παρά ένα πολλαπλασιασμό για τις επιδοτήσεις που έπαιρνε τότε, να βάλει τα λεφτά του στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών.
Κάθε δρόμος της κάθε πόλης στην Ελλάδα είχε και μια Χρηματιστηριακή “Εταιρεία” τουλάχιστον. Κάθε Νεοέλληνας είχε και από μια μετοχή Μινωικών, ΑΝΕΚ, ΔΕΗ, Εθνικής κτλ. Κάθε μεσημέρι λιαζόταν στη καφετέρια διαβάζοντας εφημερίδες, με το νέο του κινητό και τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο τραπέζι, φορώντας επώνυμα γυαλιά ηλίου. Αγόραζε μετοχές και πουλούσε μούρη. Είχε βάλει το “χρηματιστή του” να δουλεύει, να του βγάζει λεφτά μετά από σταθερές μετοχές, με “κρυφά οχταράκια” ανόδου, με φούσκες που θα ανέβαιναν ψηλά και μετά θα έσκαγαν…
Δεν κράτησε πολύ το πανηγύρι όμως, κόποι προγώνων και μιας ζωής χάθηκαν στη σαπουνόφουσκα του Χ.Α.Α. Καταστροφή για τους ένδοξους νεόπλουτους. Πως θα έβγαζαν χρήματα και γυναίκες μετά από τέτοια καταστροφή; Με δουλειά. Ναι καλά… τότε ήταν η εποχή προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Το μεγάλο φαγοπότι. Ρουσφέτια, σακούλες με λεφτά έδιναν και έπαιρναν. Μεσίτες ενός καλύτερου αύριο κινούσαν τα νήματα, πολιτικοί, παρατρεχάμενοι, δικηγόροι, μεσίτες, επενδυτές κέρδους κτλ. έφαγαν ότι σώθηκε από το Χ.Α.Α. Μετά ήρθε η κρίση το 2009-2010 με καθυστέρηση από τις Η.Π.Α που είχε “σκάσει” το 2008 αλλά εδώ έκαναν ότι δεν υπήρχε. Φτάσαμε στο σήμερα. Τον φόβο της Δημοκρατίας και την ανακατάληψης των αυτονόητων.
Όλα αυτά τα χρόνια, σημερινοί οικογενειάρχες που επέλεξαν συνειδητά το ΝΑΙ, σπούδαζαν. Ζούσαν τη φοιτητική ζωή, στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό. Έκαναν σχέδια για το μέλλον τους, έκαναν σχέδια συνέχισης της οικογενειακής αυτοκρατορίας ή το να γίνουν αυτοδημιούργητοι. Πολλές φορές με τις πλάτες της οικογένειας, χωρίς να δουλέψουν γιατί πολύ απλά και οι γονείς είχαν ξεχάσει να δουλεύουν με όλα όσα έγιναν και δεν μπορούσαν να μεταλαμπαδέψουν το εφόδιο της εργασίας. Καταδίκη του να είσαι πλούσιος σήμερα, πρέπει να πληρώνεις φόρους άδικους, πρέπει να επιχορηγείσαι από το ΕΣΠΑ για να κάνεις οποιοδήποτε νέο εγχείρημα/ανανέωση στόλου/ανανέωση εξοπλισμού. Πρέπει να προσλαμβάνεις μέσω του ΟΑΕΔ νέα παιδιά που θα κάνουν την πρακτική τους στην αφαίμαξη που θα τους κάνεις ώστε να ξέρουν τι τα περιμένει όταν αργότερα βγούν στην πραγματική αγορά εργασίας. Φαύλος κύκλος.
Εσύ φίλε του ΝΑΙ, χθές ηττήθηκες. Όχι από το ποσοστό του ΟΧΙ, αλλά από την Ιστορία που θα γράψει ότι το 2015, ένας λαός κουρέλι, μέσα στην αναμπουμπούλα, επέλεξε να τα χάσει όλα για μια ελπίδα να αλλάξει τα πάντα. Οι συμπολίτες σου έχουν και αυτοί παιδιά, ίσως περισσότερα από σένα. Έχουν επίσης όνειρα, έχουν περιουσίες, έχουν φόρους και επιχειρήσεις, έχουν ιδέες και όραμα για το αύριο. Έχουν όμως και κάτι που εσύ δεν έχεις. Ιδανικά και Συλλογικότητα. Όταν τα βρείς μέσα σου (γιατί σίγουρα τα έχεις κρύψει κάπου), να θυμάσαι ότι στο επόμενο Δημοψήφισμα να επιλέξεις τα θέλω μας και ότι τα θέλω σου και μόνο. Επέλεξε την σύγκρουση με την αδικία, παρά την ασφάλεια του “σεξ με προφυλλάξεις” που θα σου επιβληθεί.
Το ξέρω ότι θα με κατακρίνεις διαβάζοντας αυτά που έγραψα. Το μόνο μου όπλο είναι η αλήθεια και ο γεμιστήρας του η υπομονή για να τη γράψω χωρίς να υπολογίσω αν αύριο με κατακρίνεις ή δεν θα με θεωρείς φίλο πια. Σε οποιαδήποτε περίπτωση ξέρεις ποιός χάνει και τι. Θα παραμέινω εδώ για να σου θυμίζω ότι είσαι άνθρωπος και έτσι σε υπολογίζω, όχι ως αριθμό και στατιστική. Είσαι άνθρωπος που πρέπει να αντιδρά και να αλληλεπιδρά και όχι ένα πορτοφόλι δίχως πάτο που πρέπει να πληρώνει τα θέλω των ξένων που σου έχουν φορτώσει ως ηγεμόνες. Δεν χρωστάμε σε κανένα, όλα τα χρέη έχουν αποπληρωθεί εδώ και δεκαετίες, το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν όμως σε μπερδεύει να δεις πίσω απ’ότι γράφεται και πίσω απ’ότι σου δείχνουν να δεις.
Χθές νίκησε η Ελλάδα, νικήσαμε όλοι μας. Αύριο πάμε στη μάχη, ελπίζω να είναι τίμια και με θετικό αποτέλεσμα για όλους μας. Ο πόλεμος όμως δεν τελειώνει με μια χαμένη ή κερδισμένη μάχη. Εμείς πρέπει να συνεχίσουμε ανεξαρτήτως ηγέτη ή στρατηγού. Ο λαός έχει δύναμη που επιβάλλεται να χρησιμοποιεί σε τέτοιες περιπτώσεις. Οι λαοί των άλλων χωρών το βλέπουν από χιλιάδες μέτρα μακριά, εσύ γιατί εθελοτυφλείς;
Καλή συνέχεια σε όλους μας, είμαστε ένα ως οργανισμός όχι ως άτομο.
