Να’μαστε λοιπόν μετά από 8 χρόνια με ένα νέο δίσκο των Metallica που απ’ότι είδαμε και ακούσαμε στο YouTube μέχρι σήμερα, αναμενόταν με μεγάλο ενδιαφέρον.
Σήμερα πήρα στα χέρια μου το νέο album και μόλις το άκουσα (πρώτη ακρόαση).Του δίνω Βαθμολογία 8.7/10 ίσως ανέβει, ίσως και όχι.
Αναλυτικότερα τραγούδι με τραγούδι σκέψεις και παρατηρήσεις/συγκρίσεις με παλαιότερα τραγούδια τους.
- Hardwired
Γρήγορο καθαρό Thrash Metal που θυμίζει εποχές 90s όταν Metallica, Slayer, Sepultura και Pantera ήταν στο απόγειο της καριέρας τους.
Αυτό που με ενόχλησε ήταν οι στίχοι. Βρισίδι χύμα και κανένας λόγος να το θυμάσαι ως τραγούδι γραμμένο από τον Hetfield. - Atlas, Rise
Πολύ καλό με ωραίους στίχους και δομή. Ρυθμικό και δείγμα του τι επακολουθεί στη συνέχεια του album. - Now That We’re Dead
Πολύ ωραίο τραγούδι με εναλλαγές ρυθμού και μελωδίας. Πιστεύω ότι αυτό το τραγούδι ίσως έχει μείνει “stock” από το Death Magnetic, γιατί θα μπορούσε να ήταν το τελευταίο του προηγούμενου δίσκου γιατί έχει πολά υλικά του The Day that Never Comes μέσα. Μετά τη μέση ίσως θυμίσει το Where The Wild Things Are από το Reload. Αν και έχει πιο Hard Rock στοιχεία που αν κυκλοφορούσε από κάποιον άλλο καλλιτέχνη, θα ήταν αδιάφορο τραγούδι. Το chorus είναι πολύ 80s. - Moth into Flame
Ωραίοι στίχοι που κατακρίνουν τη σημερινή ματαιόδοξη ζωή μέσα από το στυλ ζωής κάποιας “περσόνας” που θυσιάζεται στο βωμό της πρόσχαιρης δόξας και αναγνώρισης. Έτσι και σαν πεταλούδα της νύχτας καίγεται… - Dream No More
Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του δίσκου. Εναλλαγές δυνατών riff και ρυθμού με όμορφες μελωδίες. Σύγχρονα riff και ρυθμικό με ωραία φωνητικά και backing vocals. Ελπίζω στα live ο Trujillo να αποδώσει σ’αυτό το τραγούδι, ο Newsted θα έσκιζε… Βαρύ και ογκώδες με κούρδισμα α’λα Sad But True. Ωραίο solo αν και θα θυμίσει παλαιότερα solos του Hammet. - Halo On Fire
Ίσως αυτό το τραγούδι να ήταν 3 και να ενώθηκαν. Πολλές διαφορετικές σκέψεις και μελωδίες σε ένα τραγούδι. Ίσως θυμίζει άλλες μπάντες ειδικά στην αρχή, κάτι από Judas Priest ίσως, με μελωδίες και φωνητικά που ακολουθούν μετά το intro του κάνοντας να προσπαθείς να θυμηθείς με τι μοιάζει. Χρειάζεται ανάλυση αν και είναι πολύ καλό… - Confusion
Το τραγούδι που θυμίζει μια μίξη ανάμεσα σε Struggle Within του Black Album και του Am I Evil… Γρήγορο με ωραίο στίχο αν και δεν ξεχωρίζει ως κάτι νέο. Θα μπορούσε να ήταν και αυτό ένα από τα απομεινάρια του Death Magnetic όπως το Νο3 παραπάνω. Τα σόλο του Hammet δεν έιναι solos αλλά γεμίσματα στους στίχους. Σε αυτό το τραγούδι μόνο ο Hetfield δίνει ρέστα με φωνή και riff, οι άλλοι 3 απλώς ακούγεται σαν να παίζουν για να βγεί το μεροκάματο… προσωπικά δεν νομίζω ότι θα το θυμάται κανείς αυτό το τραγούδι σε 5 χρόνια. - Manunkind
Ωραίο ξεκίνημα με μελωδία και αρμονικές. Το μπάσο του Trujillo παίζει με τον καθαρό ήχο της κιθάρας του Hetfield μέχρι να μετρήσει 4 ο Ulrich. Μετά το τραγούδι γίνεται ένα νέο Through The Never ίσως με στοιχεία του Ronnie του Load. Στη μέση το τραγούδι θυμίζει κάτι από Jason Newsted – Heavy Metal που κυκλοφόρησε πριν 4 χρόνια. Το ύφος του ήχου της κιθάρας και του solo μαζί με τα κοψίματα των drums μου θυμίζει κάτι τέτοιο. Το τραγούδι ξεχωρίζει και είναι από τα αγαπημένα μου στο δίσκο. - Here Comes Revenge
Ρυθμικό με ωραίο riff και βάσεις για καλή παρουσία στα live που θα ακολουθήσουν. Οι στίχοι μαζί με τα drums χτίζουν τη δομή για το chorus που θυμίζει κάτι από Black Album. Οι στίχοι είναι απλοί και φωνητικά το “κοκοράκι” θυμίζει κάτι από Death Magnetic. Ακατέργαστο όσο και καλά δομημένο τραγούδι. Ατμοσφαιρικό από τη μια με ωραία μελωδία των στίχων αλλά σιγά σιγά η ατμόσφαιρα θυμίζει την καλή εποχή των Metallica. Άλλο ένα αγαπημένο τραγούδι. - Am I Savage?
Στην αρχή νομίζεις ότι είναι η μπαλάντα του δίσκου. Μετά λες ευτυχώς που δεν είναι. Ίσως το καλύτερο τραγούδι του album που δείχνει τους Metallica του 2016. - Murder One
Σκέφτεσαι, λες να είναι αυτή η μπαλάντα τελικά; Όχι. Είναι το νέο Don’t Tread On Me του 2016. Καθαρά πολιτικός στίχος που ίσως δηλώνει κάτι που θα ακολουθήσει στο άμεσο μέλλον. Κάπως αδιάφορο τραγούδι και το solo δεν έχει κάτι νέο, σαν να αντιγράφει τον εαυτό του ο Hammet. Σκιά του εαυτού του θα έλεγα… - Spit Out The Bone
Το τελευταίο τραγούδι του δίσκου. Γρήγορο όπως και το πρώτο. Καθαρό Thrash που όταν ακούσεις το δίσκο στο Repeat δίνει μια ωραία αίσθηση. Ο Ulrich πρέπει να ξαπατώνεται σε αυτό το τραγούδι αν το παίξουν live. Η ταχύτητα και το riff θυμίζει τραγούδι από And Justice For All με ωριμότητα φωνητικών από Black Album και μετά. Το μπάσο κοντά στη μέση του τραγουδιού θυμίζει ίσως Cliff/Lemmy/Newsted και τα φωνητικά δίνουν ρέστα. Σε αυτό το τραγούδι ο Hammet παίζει καλύτερα με μελωδία και δομή στο σόλο. Ο καλύτερος τρόπος να κλείσεις ένα δίσκο μόλις ξανά-εφευρέθηκε έπειτα του Dyers Eve 28 χρόνια πρίν.
Απόδοση οργάνων:
Στίχοι – Ρυθμικές κιθάρες: 9/10 (Hetfield)
Σόλο: 7/10 (Hammet)
Μπάσο: 8/10 (Trujillo)
Κρουστά: 9/10 (Ulrich)
ΣΥΝΟΨΗ:
Σε γενικές γραμμές ήταν ότι έπρεπε. Ίσως ο καλύτερος δίσκος των Metallica μετά το And Justice For All και ακολουθεί το Black Album και όλα τα άλλα που ακολούθησαν αυτό…
Η παραγωγή θυμίζει τα πολυκάναλα Load & Reload. Δεν χρειάζεται καμία ρύθμιση σε EQ για να το ακούσεις δυνατά. Είναι σύγχρονο με πολύ καλά στοιχεία του “παλιού” και δοκιμασμένου Metal που εμείς οι 40ρηδες γνωρίσαμε στα νιάτα μας. Ως φανατικός Metallica-fan είμαι χαρούμενος. Αυτό το album το περίμενα από το 1998. Ήρθε με 18 χρόνια καθυστέρηση, αλλά σημασία έχει ότι ήρθε. Μελωδίες και στίχοι θα αναλυθούν από ειδικούς του “τύπου”. Εγώ μόλις σας κατέθεσα την άποψή μου έπειτα από την πρώτη ακρόαση. Θα ακολουθήσουν χιλιάδες άλλες…
